Homer uff guud Pälzisch in Prosa – Odyssee, Neunter Gesang

H

Dieses Glanzstück eines kleinen Teams fähiger „Homerologen“ meiner Abiturklasse, Jahrgang 1968, am Kaiserdom-Gymnasium zu Speyer/Pfalz soll der lesenden Öffentlichkeit nicht weiter vorenthalten werden. Abgedruckt wurde der nachfolgende Text erstmals in der Abiturzeitung von 1968. Ich, inzwischen seit langem Heidelberger, verstehe die Publikation auch als Verneigung vor meiner geschätzten Heimat, der (Kur)pfalz. Motto: Heimat ist, wo man Dialekt schreiben und sprechen kann und verstanden wird.

Homer uff guud Pälzisch

Owens isch er häämkumme unn hott die zottische Schof getriwwe. Donn hott er die fette Viecher noigeschafft in die groß Höhl, all mitnanner, äns noch m annere. Kääns hott er draus im Freie geloßt. Ob er vielleicht ebbes gemerkt hot oder hot em en God was oigsaacht. Uff äämol hott er doch den riesische Deerstää grad so uhne ebbes in die Höh gerisse, hott sich devor gsetzt unn hott sich higeplackt. Druff hott er ogfonge, die Schof unn meckrische Gääse zu melge, wie ers halt imma mache dut. Unn doozu hott er jedere Alde ehr Kläänes unnedrunner geleescht. Als er die oschdrängend Ärwedd hinner sich gebrocht hott, hott er widder zwä gschnappt unn hott se uffgfrässe mit Haut unn Hoor zum Nachtesse. Jetzd aawwer haw isch misch vor de Kiklop gschdellt mi dem Becher voll schwarze Woi in de Hond unn hab zu m gsaacht: „Do, Kiklop, sauf emol, Kiklop, uff des Menscheflääsch loßt sich´s guud saufe, du sollscht a eemol sähne, was mer fer en guude  Woi in unserm Schiff gehatt henn. Isch hab den extra mitgebroocht, daß Du e Aach zudrickschd unn misch häämloscht. Du bischd grad in änere Sauwut unn so owwedraus, daß mas nimmi aushalte konn. Du Menscheschreck! Wie soll donn schbäder noch emol irgend en onnere zu där kumme vun de Mensche, wenn du alles grad so machscht wie´s där baßt..“


Altsprachliches Gymnasium am Kaiserdom zu Speyer, Blick auf das Gymnasium und die Inschrift Deo Musis Patriae
Für Gott, die Musen und das Vaterland (lernen wir) ?
Altsprachliches Gymnasium am Kaiserdom zu Speyer

So hab isch uff n oigebabbelt. Er awwer hott noch dem Gfäß gelongt unn den sihße Woi in ääm Zuuch leergemacht, unn des sihße Gsöff zu saufe, des hott em Schpaß gemacht unn hott em gschmackt, unn er hott glei druff noch emol devu gewollt. „Geb mer doch emol unn verrot, wie d´hääschd, jetzd glei, daß isch der was schenke konn, wu du Frääd dro hoscht. Denn du, des sag ich der, schdellscht der net vor, was des fruchtbare Land der Kiklopen fer Woi hott, mit so saftische Beere, unn de Zeus loßts druff reechne, daß es jo guud wachst. Awwer der Woi, des iss en ganz besunners foiner.“ Des hott er gsaagt unn isch hab em glei noch emol gäwwe vun dem funklische Woi. Dreimool hab isch en gebrocht unn dreimool hott er gesoffe, uhne a irschendwas debai zu denke. Awwer als er so en rischtische Schwips ghatt hott, haw isch em gschmäächelt unn hab zu´m gsaacht: „Kiklop, weil du misch noch moim berihmte Noome gfroocht hoschd, will isch der n saache. Du muschd mer awwer was Schäänes schänke, wie dus verschbroche hoscht. „Niemand“ hääß isch, unn moin Vadder unn moi Mudder hawwen misch so gerufe unn moi Kamerade rufen misch nett onnerschder.“

So, des war gsaacht. Unn wie wann nix bassiert wär, teilnohmslos wie vorher aa, hott er sich zurickplumpse losse unn hott des geantwort: „Den Niemand wer isch als allerletschte fresse, die Gfährde vorher, des soll doi Geschenk soi.“ Donoch is er rickwärts zammegsackt unn isch so long wie er war dogeläsche, de Kopp mit soommt soinem Stiernacke oigezooche, unn de Schloof, vor dem sogar de Allergröschd net fliehe konn, iss iwwer n kumme. Unn do sinn aus soim Maul Menschenfläschbrogge unn der gonze Woi rausgschderzd, so voll war er, unn er hott so erbärmlich gekotzt. Isch awwer hab so en Baamstomm unner en Haufe Asch noigschoowe, bis er hääß worre iss. Donn haw isch moine Leidensgenosse guud zugerädt, daß se vor lauter Schiß net abhaue dun. Wie der Stomm in dere Glud ofonge wollt zu flaggere, haw isch en rausgezooche. Die onnere henn den an de Schbitz gschärfde Ölbaamstomm hochgerisse unn im Kiklop ins Aach gerommt. Isch selver hab misch owwe druff gehockt unn hab en mit aller Kraft rumgewälzt, unn des Blut iss um den hääße Pfahl gekullert, unn de glührische Aachabbel hott em de gonze Aachedeckel samt Braue unn Wimbere abgebronnt. Selbschd bis in die Aacheworzel hott sich des Feier durchgfresse, unn er hott gegrische wie am Schbieß, daß die Felswänd gewackelt henn. Mer henn awwer vor lauter Angscht Reißaus genumme.


Aus: Versuche 1968, Abitur-Zeitung des Speyerer Gymnasiums Am Kaiserdom. Autoren: kleines Team der damaligen Abiturklasse. Lektorat: alle Schüler/innen dieser Klasse, zu der auch Fritz Feder gehörte. Finale Redaktion für den Blog: F. Feder.

Kommentar hinzufügen